Ik schrijf bijna alleen nog maar boodschappenlijstjes of takenlijstjes. En zelfs daarvoor gebruik ik steeds vaker de Appie of Notities app. Schrijven zoals vroeger, met pen en papier, lijk ik te zijn verleerd. Om me heen zie ik dat ik niet de enige ben.

schrijven

Want schrijven is typen geworden. Typen met twee tot vier vingers op een toetsenbord (heb helaas nooit de cursus “blind typen met tien vingers” van Scheidegger gedaan). Of met mijn duim of wijsvinger op het aanraakscherm van mijn iPhone of iPad. Meestal hebben pc’s en andere apparaten ‘handige’ hulpmiddelen die je helpen om correct te schrijven en fouten te ‘corrigeren’. De aanhalingstekens in de vorige zin geven al aan dat ze in werkelijkheid niet zo handig zijn.

toetsenbord

“De spellingscontrole geeft niet aan dat het fout is”. Met de achteruitgang van de schrijfvaardigheid en de toename van elektronische hulpmiddelen lijkt alle taalvaardigheid te zijn verdwenen. Ik heb me in ieder geval aangeleerd om na te lezen wat ik getypt heb vóórdat ik iets e-mail, of op Facebook of Twitter zet. En dat is iets wat velen om mij heen niet doen.

Volgens mij is het begonnen met sms’en. Die 140 tekens zijn zo op, dus je moet je zinnen een beetje gaan inkrimpen. Op zich logisch en het hoeft ook geen probleem te zijn. Maar het lijkt wel of veel mensen niet meer weten hoe je die afgekorte woorden eigenlijk moet schrijven…

Een paar voorbeelden van de woorden die mij meest opvallen:

“Ik ga maar is naar bed” of “Doe dat is niet”. Nee, het moet zijn ” Ik ga maar EENS naar bed”, of “Doe dat EENS niet”.

“Ga je dat vertellen aan me moeder?”. Nee, het moet zijn “Ga je dat vertellen aan MIJN moeder?”. Of M’N moeder, dat mag ook. Maar die apostrof,  die is moeilijk te vinden op zo’n gsm-toetsenbord hè?

hou-van-me-mannetje

“Ik ga na de winkel”. Nee, het moet zijn “Ik ga NAAR de winkel”. ‘Na’ heeft betrekking op tijd, ‘naar’ op een richting.

En dan zijn er natuurlijk nog de fouten in werkwoordvervoegingen (“dat gebeurd straks”) en uitdrukkingen die gemixt worden. Spatiefouten en het ontbreken van leestekens in een zin. Het gebruik van Engelse woorden waar je beter Nederlandse kunt gebruiken (manueel in plaats van handmatig). Stof genoeg dus om in een later artikel nog eens op terug te komen.

Stoor jij je aan taalfouten?