Deze week heb ik met een vriendin de film The Impossible in de bioscoop gezien. Ik vond het best een heftige film, zeker een aanrader! De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een Spaans gezin.

“Maria, Henry en hun drie zoons gaan in de winter op vakantie en zoeken het mooie weer op in Thailand. Maar op de ochtend van 26 december, wanneer de familie rustig bij het zwembad zit, zien ze een grote zwarte vloedgolf hun kant op komen. Ze worden getroffen door een tsunami. Maria komt na een hevige klap weer boven water, maar weet zeker dat haar familie het niet gered heeft. Dan ziet ze haar oudste zoon Lucas verderop in het water… Samen proberen ze een veilig plekje te vinden voor het geval er nog zo’n vloedgolf komt. De omgeving is totaal ontwricht en moeder en zoon zijn bang dat de rest van het gezin het niet heeft overleefd.”

Bron: www.movieblogbuster.com

Ik zal verder niet te veel verklappen over de verhaallijnen. De scènes waarin de tsunami over het vakantieresort spoelt zijn indrukwekkend. Het is geen 3D-film, maar de beelden zijn zo levensecht dat je in elkaar kruipt in je stoel.

Die tsunami heeft toen een gigantische verwoesting teweeg gebracht. De lokale Thaise bevolking en de hulpverleners probeerden met man en macht om alle slachtoffers te helpen. Ze registreerden alle slachtoffers zo goed mogelijk, zodat uit elkaar gerukte gezinnen weer herenigd konden worden.

Naomi Watts speelt de moeder en Ewan McGregor de vader in het gezin Bennett. Oudste zoon Lucas wordt gespeeld door Tom Holland. De hoofdrolspelers hebben hun rollen erg overtuigend neergezet. Enerzijds angstig en wanhopig, maar anderzijds toch met de hoop dat ze in de gigantische puinhoop hun gezinsleden terug zullen vinden. De kleintjes Samuel Joslin en Oaklee Pendergast zijn vooral erg vertederend.

Ik had tijdens de film constant de gedachte in mijn achterhoofd dat het allemaal echt is gebeurd. Hoe zou je zo’n ervaring verwerken?