We namen rond 09:00 de trein naar Utrecht. Fijn, die aanbiedingen van de NS, voor 25 euro reisden we z’n tweeën heen en terug!

Rond half 11 waren we in Utrecht en daar was het al best wel druk …

Het Beatrixplein was omgetoverd tot Tour-paviljoen.

Officiële merchandise was er natuurlijk ook!

Het erepodium stond ook al klaar.

Het leek wel een Franse enclave in Utrecht; zoveel volk reist met de Tourkaravaan mee. We liepen langs het parcours, op zoek naar een plek waar nog geen volk langs de hekken stond. We kwamen uiteindelijk uit aan de Tolsteegsingel. Enne, ik wist niet dat Utrecht zo mooi is!

Het wachten begon. De tijdrit zou pas vanaf 14:00 beginnen, maar de renners waren zich al aan het warmfietsen. We waren zelf voorzichtig de weg overgestoken, maar een andere toeschouwer was niet zo voorzichtig; hij kwam in botsing met een renner die we naderhand identificeerden als de Zwitser Reto Hollensteiner, van team IAM cycling. Reto bleef een beetje lang liggen na de crash en gelukkig was er iemand in de buurt die het heft in handen nam en wist wat hij moest doen in die situatie.

In de regel springen renners meteen weer op de fiets, maar Reto hield zich rustig. Hij heeft 20 minuten op de grond gezeten, met een coolpack in zijn nek.

De pers en de Franse gendarmerie kwamen ook kijken wat er aan de hand was.

Toen de reclamekaravaan kwam moest hij schuiven en toen kwam ook pas een busje van de verzorging, dat hem met fiets en al meenam. Later begrepen we dat hij in orde is en dat hij ook is gestart voor de tijdrit.

Senseo was er ook … maar verder waren de aanwezige merken vooral op de Franse markt gericht.

Best grappig als dat geheel wordt opgepakt en zo in Utrecht wordt neergezet 🙂

Op een gegeven moment waren we er wel een beetje klaar mee. Doordat we de weg waren overgestoken, konden we niet eenvoudig terug richting het centrum van Utrecht, er waren maar twee oversteekplaatsen op de hele route.

Dus we liepen verder, op zoek naar een brug die over het parcours ging. Het was zo leuk in Utrecht. Overal vierden mensen feest en ik heb geen problemen gezien.

Dit soort oversteekplaatsen hadden ze eigenlijk op meer plekken moeten maken. Als je het parcours volgt, loop je door een woonwijk. Zonder pinautomaten en met maar weinig horeca. Gelukkig konden we bij een zaakje geld pinnen, dus we hadden weer cash om iets te drinken en te eten te kunnen kopen.

Gelukkig waren er ook op heel veel plekken waterpunten gemaakt, waar je je flesje kon vullen en je hoofd/voeten kon afkoelen.

De Dom, toch wel hét icoon van Utrecht, was getooid met gele vlaggen.

En natuurlijk stond in de stad het logo van deze ‘Grand Départ’.

Yummie.

Op weg naar de trein, door Hoog Catharijne kwamen we Nijntje tegen. de mascotte van deze Tour de France.

Totally unrelated, maar in Hoog Catharijne zag ik ook deze ‘vending machine’ met babyvoeding! Huh?

Toen weer lekker naar huis. Dag Utrecht! Tot zeker nog een keer!Vive le Tour!

In Sittard aangekomen moesten we nog zo’n 20 minuutjes naar huis lopen. Ik was moe! Alles bij elkaar hebben we zo’n 17 kilometer gewandeld!