In sprookjes zijn de stiefmoeders bijna altijd boos en gemeen. Een terecht beeld? Wat vind jij? Ken jij boze of gemene stiefouders in je omgeving?

Iedere tweede zondag van oktober is het Nationale Stiefouderdag. Samengestelde gezinnen en stiefouders worden steeds zichtbaarder in Nederland. Tijd dus om stil te staan bij stiefouderschap, maar dan graag op een dag die bijdraagt aan het onderscheid dat er is en mag zijn tussen ouderschap en stiefouderschap.

Stiefouderdag is wél:

• Een dag die bijdraagt aan bewustwording,  eer en erkenning voor het stiefouderschap.
• Een dag die rekening houdt met de kwetsbaarheid, pijn en gevoeligheid die het nieuw samengestelde gezin met zich meebrengt. Kinderen -en wellicht één van de ouders- hebben hier niet voor gekozen.
• Een dag waarop we vooroordelen over stiefouderschap willen nunaceren en verminderen.
• Een dag waarbij integriteit en respect voor alle betrokkenen, zoals de ex-partners, als groot goed wordt gezien.
• Steun voor ouders, stiefouders, kinderen, stiefkinderen, grootouders, stiefgrootouders en alle andere betrokkenen in onze maatschappij.

Maar niet:

• Stiefouderdag is géén cadeaudag, want het mooiste wat je  als stiefouder kunt krijgen is erkenning voor de niet vanzelfsprekende rol van stiefouder.
• Stiefouderdag is ook géén feestdag, maar een dag van bewustwording over wat stiefouderschap inhoudt, biedt en vraagt van ouders, stiefouders en kinderen.
• Stiefouderdag is niet bedoeld om scheiding en nieuw samengestelde gezinnen te promoten. Uit cijfers blijkt immers dat het welbevinden van kinderen in een kerngezin het grootst is. Bron: stiefgoed.nl

Bonusmoeder

Ik heb ook een stiefmoeder, Martha. Al noem ik haar zelf liever mijn bonusmoeder. Want stiefmoeder klinkt toch nog steeds een beetje negatief, vanwege de sprookjes he. Bonus klinkt lekker positief, iets dat je erbij krijgt. En zo voelt het voor mij ook.

Martha

Toen mijn moeder in 1986 overleed aan kanker (ik was toen 12), zijn mijn vader, zus en ik twee jaar lang een driepersoonsgezin geweest. Mijn vader werd na die twee jaar door een zus van mijn moeder geïntroduceerd bij Martha. Zij was zelf ook vrij jong weduwe geworden en had geen eigen kinderen. Pap en Martha hadden natuurlijk eerst wat afspraakjes zonder mijn zus en ik, maar op een gegeven moment vond toch ‘de ontmoeting’ plaats. Ik weet nog dat mijn vader haar ging halen en dat we Chinees aten. Martha praatte een beetje vreemd, vonden wij (kinderen van 14 en 10). Ze had de rollende R die typisch is voor mensen die ‘aan de maaskant’ wonen (een streek in Limburg). Het eten was gezellig, maar misschien toch ook een beetje ongemakkelijk. Maar toen Martha na het eten aanbood om mee te helpen afwassen, was het ijs gebroken.

De volgende twee jaar is de relatie versterkt en gingen we steeds vaker het weekend in Berg aan de Maas doorbrengen, waar Martha woont. Op mijn 16e zijn we uiteindelijk definitief verhuisd. Ik heb Martha voor mijn gevoel wel onvoorwaardelijk geaccepteerd. Niet als moeder, maar wel als bonusmoeder, ik noem haar ook nog altijd ‘Martha’. Mijn zus is 4 jaar jonger dan ik en zij heeft wel stevig gepuberd in die tijd. Moet best lastig zijn geweest voor Martha, maar ook voor mijn vader. Het gevreesde ‘daar heb jij niks over te zeggen, want jij bent mijn moeder niet!’ is er wel eens uitgegooid door mijn zus, als ik het me goed herinner. Maar uiteindelijk is alles toch op zijn pootjes terecht gekomen.

Later hebben we het er wel eens over gehad, hoe die periode was voor Martha. Zij had natuurlijk een hele poos alleen gewoond, voordat een nieuwe vriend en 2 dochters haar huis kwamen ‘binnenvallen’. “Overal lag wel iets en ik heb vaker op mijn tong moeten bijten als er niks werd opgeruimd”, zei Martha. Ik was ‘makkelijk’ en mijn zus was ‘iets meer werk’. Tot op de dag van vandaag hebben we een goede band, alhoewel we elkaar zeker niet iedere week zien. Tegen nieuwe mensen die ik ontmoet heb ik het over ‘mijn ouders’ of ‘mijn moeder’. De feiten worden alleen besproken als daar aanleiding toe is.

Esther – Martha – Debbie in 2008

Ode

Wat ik mooi vind aan Martha is dat ze mijn zus en ik altijd hetzelfde heeft behandeld. Mijn vader ook trouwens! Niemand werd voorgetrokken en er waren geen lievelingen. Als ik mijn rijbewijs betaald kreeg, zou mijn zus dat ook krijgen. Martha sprak zich ook niet uit over onze vriendjes. Ik weet dat ze het moeilijk vond toen ik een bepaald vriendje had en dat die relatie regelmatig niet goed ging. Zelfs als het uit was had ze geen mening over die persoon, want relaties kunnen ook weer verder gaan. Ze heeft me van advies voorzien, maar vertelde me niet wat ik moest doen, want het was mijn leven. Dat vind ik nog steeds een krachtige eigenschap van Martha. En van mijn vader ook, want wat ik hier beschrijf was ook de insteek van hen beiden als een paar. Dus Martha, en Pap, BEDANKT! Bedankt dat jullie mijn zus en ik hebben helpen groeien tot de mensen die we vandaag de dag zijn.

Ben, of word jij bonusouder?

Tegenwoordig zijn er heel veel bonusouders. Als resultaat van een scheiding of overlijden, waarna papa of mama een nieuwe partner leert kennen (al dan niet met eigen kinderen). Een samengesteld gezin kan best pittig zijn, maar je hoeft het tegenwoordig niet alleen te doen, er is hulp. Bij Stiefgoed.nl, kun je terecht voor o.a. coaching en hulp bij het maken van een samenlevingsplan voor het nieuwe gezin, of het fuseren van twee huishoudens.

Ik heb zelf geen ervaring met Stiefgoed en krijg ook niet voor dit artikel betaald, maar ik denk dat het belangrijk is om dit soort informatie te delen.

Heb jij een stiefbonusouder?

Volg me ook via ♥ Bloglovin’ ♥ Facebook ♥ Twitter ♥ Instagram ♥ Pinterest